De boottrip van 1 miljoen (pesos)

Hola chicos y chicas,
Het heeft weer even geduurd maar hier is dan eindelijk het verslag van onze ¨grote oversteek¨. In Cartagena zijn er op het moment maar 3 boten die ons zonder al te lang wachten naar de San Blas eilanden in Panama kunnen brengen.
- Een catamaran genaamd de African Queen. Klinkt vet maar is vol, dus helaas
- Een grote boot genaamd de Independence. Deze profileert zich als een partyboot en mist karakter (ja we zijn een beetje kritisch)
- De laatste, de Gitana III is een schip met een leuke geschiedenis. Het is enig in zijn soort en was eigendom van een rijke familie en heeft het wereldrecord op haar naam staan van het snelst de atlantische oceaan over varen... rond 1950 dan, dit lijkt heel wat maar met maximaal 11 knopen (18 km/u) is het nou niet echt een snelheidsduivel. Maar goed, het heeft karakter en zou meer zeilen dan de Independence die meer op de motor doet dus deze wordt t. Wel worden we nog even gewaarschuwd dat de kapitein een beetje moeilijk is.

Het begint goed... we hebben een dag vertraging want de autopilot heeft te veel gezopen... nouja hij is in ieder geval stuk maar blijkbaar te repareren in een dag. Vervolgens accepteert de kapitein alleen dollars dit resulteert in een zoektocht in Cartagena naar een bank die dollars verstrekt. Als we er een hebben gevonden staan we 5 rijen en een uur later weer buiten zonder dollars... paspoort niet bij. De paspoorten hebben we natuurlijk ingeleverd bij de Gitana voor de douane stempels. Gelukkig is de bemanning van de Gitana niet bepaald assertief... er is dus nog niks gebeurd en onze paspoorten liggen gewoon waar we ze hebben ingeleverd. Na een dag gedoe, eindelijk dollars.

Die avond doen we nog wat boodschapjes (rum, koekjes, appels en Linda wil perse een komkommer als gezonde groente...) en vervolgens ontmoeten we de volledige bemanning en onze mede reizigers. De bemanning bestaat uit: de kapitein (zodra we hem zien merken we allebei iets aan hem wat sterk lijkt op autisme, dat verklaard de waarschuwing), de schipper (dit is een redelijk slome gast maar wel aardig) en de kok (super relaxte kerel). Onze mede reizigers zijn een verzameling van 9 Europeanen en een Ozzie (Australiër).

Al snel merken we het moeilijke gedeelte aan de kapitein. Er zijn nogal wat regels (geen kussens op t dek, niet hier zitten, niet daar aankomen...) ze zijn allemaal niet heel onredelijk maar het communiceren gaat een beetje onhandig en inconsequent. Een beetje vervelend maar goed we doen t er mee. De eerste anderhalve dag zien we niets anders dan water. We varen over open zee (helaas met zeil en motor, maar ja anders komen we nooit aan). Het uitkijken over eindeloos water heeft wel wat het ´s nachts uit je bed geslingerd worden door de golven daarentegen is wat minder prettig. Na een beetje proberen vinden we eindelijk een positie die je in bed houdt als je slaapt. Onze cabine is ongeveer even groot als op de vorige slowboot maar een stuk schoner. Helaas is het niet bijzonder goed geventileerd (vooral niet als ze het zeil over het raam hangen tegen de regen) en behoudt het daardoor het net niet aangename temperatuurtje van ongeveer 40 graden. Hierdoor verblijven we eigenlijk non stop op het dek.
Een paar van onze medereizigers worden zeeziek gedurende de eerste dagen maar gelukkig blijft t bij een enkele keer overboord hangen. Buiten het leedvermaak om de landrotten met een zwakke maag is het enige ander hoogte punt een bezoekje van wat zeeleven. Dolfijntjes! Ze zwemmen en springen rond de boot terwijl iedereen als een malle foto´s probeert te maken. De hoofdprijsfoto is er natuurlijk eentje van een dolfijn volledig uit het water, dit lukt helaas maar een iemand en die iemand heet geen Linda of Ruben :-/

Als we aankomen op de San Blas eilanden worden we beloond voor onze zware ontberingen op zee. Het zijn allemaal kleine (in 20 minuten loop je ze rond) bounty eilandjes op een paar honderd meter van elkaar. Het water is kraak helder en uiteraard staan de eilandjes vol palmbomen met kokosnoten. Helaas mogen we de kokos noten niet zelf pakken maar moeten we ze kopen van de Kuna (lokale stam). De laatste dagen besteden we zonnebadend, snorkelend, kibbelend met de kapitein (we moeten namelijk om 12u naar bed, pfffff) en kreeft etend. Onze kok kan goed koken en we mogen zelf zeebeesten inkopen of jagen voor in de pan. Het jagen is niet zo succesvol... terwijl 4 jongens met harpoenen rond snorkelen en alle vissen in het rif netjes op uitlach afstand blijven blijkt de betere strategie het aanspreken van een Kuna en inkopen wat in zijn bootje ligt: vis, krab, kreeft of inktvis.

In Kuna Yala (het aankomststadje in Panama) kunnen we met de jeep naar Panama City. Helaas hebben ze geen jeep voor 10 man en moeten er 3 achter blijven (wij en de Ozzie blijven). 40 min later zou een 2e jeep komen... een hoop ergernis, wat bekvechten met de Kuna en 3,5 uur later zitten we eindelijk in een jeep richting Panama City voor een bedrag wat 10 dollar hoger was dan de afspraak.... grrrrrrrr.

Panama City is een grote maar onverwachts ook een leuke stad. De mensen zijn vriendelijk, het heeft een nieuw gedeelte met een skyline die lijkt op New York en een oud gedeelte met kanonnen en stadsmuren. Wij verblijven met onze nieuwe vrienden van de Gitana in het oude gedeelte. Eenmaal aangekomen hebben we nogal honger want we hebben dus geen lunch gehad. Gelukkig hebben we nog wat eten over van onze tocht: koekjes, crackers en jawel... een volledige komkommer. Toch handig zo´n komkommer :p
Hoewel het merendeel van de groep alleen nog wil shoppen, bezoeken we toch nog het Panama kanaal. Dit is een kanaal wat de Atlantische oceaan met de Pacifische oceaan verbind. Alle grote vrachtschepen moeten door verschillende sluizen heen om aan de andere kant te komen. Dit alles kan je bekijken vanaf een mooi uitkijkpunt onder het geschal van een soort sportverslaggever die alle gebeurtenissen uitlegt in het Spaans en Engels.
De dag erna bezoeken we nog een uitkijkpunt over de stad. Erg mooi natuurlijk maar wat eigenlijk leuker is is dat we daar een paar wilde luiaards zien. Nou ja, wild... t blijven natuurlijk luiaards.

Die nacht vertrekken we samen met Alex (een Duitser die we op de Gitana hebben ontmoet) richting Bocas del Toro in een steenkoude bus met stoelen die niet naar achter kunnen... een brakke nacht maar we gaan toch op weg naar een Caribisch eiland dus wat maakt t uit.

The Good:
- 5 dagen op een boot door de Cariben
- Lekker eten op de Gitana (thanks Richard!)
- Chillen en Snorkelen op de San Blas eilanden
- Kreeft leren eten, dat valt niet mee!

The Bad:
- Lastige kapitein (misschien niet helemaal zijn ding... toeristen)
- Stomme Kuna´s