Modderbaden en snelheidsduivels

Dag hallo mensjes,
We zjin aangekomen in San Gil. Lokaal bekend als ¨het mekka van de adrenaline¨ vanwege alle extreme sporten die hier kan doen: hanggliden, mountainbiken, grotklimmen,bungee jumpen, raften en uiteraard ziplinen.
Natuurlijk willen we zoveel mogelijk doen maar onze vermoeidheid en de hoeveelheid regen beperkt het aantal mogelijkheden. Nadat we in een bijzonder lekker restaurantje reclame voor mountainbiken hebben gezien besluiten we om daarmee te starten.

In het begin lijkt het een beetje een dure activiteit hier. Maar achteraf gezien was het de iets hogere prijs meer dan waard. We krijgen mega luxe fietsen waarbij de vering op de persoon wordt afgesteld. De lunch en snacks worden door het restaurantje verzorgd... en daar heeft blijkbaar iemand echt veel verstand van eten klaarmaken want het is goddelijk lekker :D
Nadat de gids ons heeft uitgelegd hoe het allemaal werkt en dat we rustig aan beginnen schiet ie met mach 3 de berg af en binnen 10 sekonden is ie dan ook uit het zicht verdwenen. Wij doen het wat rustiger aan en proberen wat te wennen aan de fietsen en het parkour. Het parkour is erg leuk en gevarieerd: van zandpaadjes, asvalt, berg op en af, singletrack (hier kan maar een fiets tegelijkertijd langs, en in dit geval was dit een stukje met grote kuilen, geulen en stenen wat erg technisch was om door te komen). Met slechts een enkele valpartij (ruben die zijn snelheid in de bocht wat onderschatte) zit het moeilijkste gedeelte er op. De tweede helft is min of meer plat maar met 90% luchtvochtigheid en 40 graden is het geen pretje. Totaal uitgeput komen we bij het eindpunt aan waar we de dag met een snelle duik in de rivier afsluiten. Als afscheid krijgen we nog de foto´s en een T-shirt mee naar ¨huis¨.

De rivier is te wild om te raften dus als tweede activiteit kiezen we iets wat we nog niet eerder hebben gedaan. We gaan een grot bezichtigen. Er wordt afgeraden een camera mee te nemen vanwege de hoeveelheid water en we moeten er van uit gaan dat we behoorlijk smerig worden. Onze gids spreekt helaas geen woord engels en doet ook absoluut geen poging om contact te zoeken met ons en is in plaats daarvan liever bezig met zijn vriendin (blijkbaar ook een gids). Bij de ingang van de grot trekt ie een grote zak met zaklampjes te voorschijn en na een kleine 10 minuten hameren en proberen hebben we er drie die het een beetje doen, meer dan genoeg dus tijd om de grot in te gaan. Uiteraard is het vrij donker (understatement) en bovendien is het her en der vrij glad. Gelukkig hebben we een kanarie bij...

==========
Vroegah toen de gulden nog van hout was en elektriciteit nog niet ontdekt was werden steenkoolmijnen verlicht met kleine lantaarntjes. Hoewel dit natuurlijk ontzettend romantisch moet zijn geweest had dit ook een groot nadeel. Als tijdens het hakken per ongeluk aardgas tegenkwam en dit bij de kaarsenvlam kwam blies je jezelf en al je collegas op. Om dit te voorkomen nam men een kanarie in een kooitje mee. Kennelijk zijn die beestjes erg gevoelig voor te weinig zuurstof en zodra het beestje flauwviel wist je dat er teveel aardgas in de ruimte was, blies je je lantaarntje uit en maakte je dat je wegkwam. Later kwam dan iemand in een speciaal pak die een poging deed het aardgas tot ontbranding te brengen zonder zichzelf op te blazen.
==========

Dus. Een kanarie waarschuwd voor gevaar. In ons geval is de kanarie... de vriendin van de gids: een beetje stevige meid en lekker onhandig. Iedere keer als ze onderuit gaat (en dat ging ze nogal vaak, soms tot bloedens toe) wisten wij dat we voorzichtig moesten doen. Thanks kanarie!

In de grot bezoeken we verschillende kamers waarvan eentje gevuld met modder. Linda ziet haar kans schoon voor een gratis huidbehandeling en transformeert zichzelf snel in het moddermonster van San Gil. Ruben komt erachter dat zijn lengte zeker geen voordeel is in een grot. Linda daarintegen heeft aanzienlijk minder moeite met alle kleine gangetjes en de lage plafonds. Als we de grot uitkomen volgt een hike van uur of twee door het ravijn. Een erg mooie route met veel geklauter en valpartijen (van de kanarie dan) en 2 keer een grote afgrond waar we aan een touw in afdalen (abseilen).
We komen doorweekt, super smerig maar helaas zonder foto´s terug aan bij het hostel.

Wat doe je als je niet blij bent met de gids, geen foto´s hebt en klachten hebt over het materiaal? Juist, je gaat naar een andere grot, met een andere gids en neemt je camera en eigen zaklamp mee. De volgende dag kiezen we dan ook een grot uit die niet gevuld is met water en die nog mooier zou zijn dan de eerste. We worden opgepikt op de motor en crossen met een griezelig hoge snelheid naar de grot. Als Ruben op de snelheids meter kijkt: 120kmu ¨WTF?!?!? ow wacht het is er zo eentje die maar een stand heeft...¨ Hoe dan ook de snelheid is veeeeeeel te hoog voor enkel een klimhelmpje en een t-shirt.
Dit keer hebben we 3 gidsen die ook geen woord Engels spreken. Maar deze jongens hebben schik en gaan alsnog interactie met ons aan. Onderweg naar de grot stoppen we nog even voor een kan bier en voor we de grot in gaan roken ze nog snel een jointje... juist ja, hopelijk is het uitgewerkt voor we aan de terugweg beginnen...

Tijdens het gebruikelijke ritueel van zaklampjes testen laten we zien dat onze zaklampen meer licht uitstralen dan al die 20 lampjes bij elkaar (als ze t zouden doen) en al grinnikend laten de gidsen zich door ons bijlichten terwijl ze aan een touw afdalen in de grot. Deze grot is groter, mooier, droger en vooral veel indrukwekkender (omdat we eindelijk zien wat er om ons heen is). We zien vleermuisjes en klauteren door een labyrint van gangen en kamers terwijl onze gids iedere 30 seconden een foto van ons maakt.

De terugweg op de motor gaat zo mogelijk nog sneller en hoewel we vreesden voor ons leven vonden we deze tour eigenlijk veel leuker dan de vorige. Plus we hebben fotos!

We zetten onze reis voort richting Santa Martha. We boeken een bus, staan vroeg op, nemen een taxi naar het busstation, wachten 30 minuten, en daarna nog een keer 30 minuten maar helaas... geen bus. Gelukkig is de meneer van onze busmaatschappij attent genoeg om ons om te boeken naar een andere maatschappij. Allemaal prima maar helaas missen we daardoor onze aansluiting in Bucaramanga... of nouja... nadat we onze kaartjes bij de balie laten zien en een begin proberen te maken om uit leggen wat er aan de hand is pakt het meisje achter de balie onze kaartjes en loopt weg... we staan enkele minuten met een ¨en wat nu?¨ uitdrukking op ons gezicht... We moeten een hostel regelen... een nieuwe bus boeken... onze reservering voor het andere hostel opzeggen en hopen dat we daar niet voor hoeven te betalen... tot de ubermanager verschijnt en bellend op ons af komt lopen. Hij heeft de bus aan de lijn, de bus is driekwartier hier vandaan en hij kan ons op een taxi zetten om de bus in te halen... ¨uhhh ja graag!¨. Een halfuurtje later komen we aan bij de bus (dank aan de vrouwelijke taxi chauffeuse voor een normale rit zonder doodsangsten) terwijl de buschauffeuren mopperen over het enorme bedrag wat ze aan de taxi moeten betalen zitten wij alweer lekker in de bus. ¨woohoo we lopen weer op schema!¨

The Good:
- Gringo Mike restaurant!
- Supervette en intensieve route voor het mountainbiken
- Weer iets nieuws: grotten!
- De kanarie
- De ubermanager

The Bad:
- Knaken gids
- Enge motorritjes (Linda´s droom om achterop een moter te zitten viel een beetje tegen in de praktijk)
- Slechte planning busmaatschappij

@Gerard: pff kleine douches op een toilet met een klein straaltje koud water zijn al zo standaard, daar hebben we t niet eens meer over ;) (en wees maar niet bang we genieten er ook van hoor!)
@Vali: zie http://ruli.waarbenjij.nu/reisverslag/4494156/water-in-alle-vormen-en-in-grote-maten#ad-image-119838108 of het sdkaartje wat pap heeft ontvangen, staan er genoeg op!
@kat: owww een dooie? prima score!