De aanrader...

Dag mensen van het goede leven, (snap je em? ;P),

...een aanrader zeiden ze... lekker chillen in je hangmat zeiden ze... lekker naar de Amazone kijken zeiden ze... pfffff we hebben t geweten... maar goed laten we bij t begin beginnen.

We zitten dus in Iquitos en we willen naar Colombia en het liefst over de Amazone rivier. Er zijn twee opties om van Iquitos naar Leticia (Colombia) te gaan:
- De speedboot, alles is geregeld, t duurt 10 uur en eten en al is inclusief.
- De slowboot, je mag zelf onderhandelen met de kapitein (als je em kan vinden), t duurt 2.5 tot 3 dagen en nou ja meer weet je er van te voren eigenlijk niet van.

De aanrader van een paar reizigers is uiteraard de slowboot. Na wat spoorzoeken (want niemand wist er van op de een of andere manier) komen we bij een soort mini laad- en los haventje. Het is zo'n haventje uit de film waar een hoop vieze mannen non-stop rondsjouwen met kisten en het verder een grote zooi is. We worden van het kastje naar de muur gestuurd tot we iemand van de inspectie tegenkomen die ons kan vertellen dat de kapitein er pas in de middag is. Prima. We komen later terug.
In de middag is de kapitein er en kunnen we boeken. We houden van "luxe" dus we nemen een cabine in plaats van een hangmat. Dan voelen we ons ook wat veiliger qua opbergen van de bagage. De prijs valt mee 30 euro voor 3 dagen (had op zich een hint kunnen zijn). De cabine is een hok ter grote van een Nederlands toilet met een mini stapelbedje er in. Het is behoorlijk vies en op het moment van bezichtigen ongeveer 40 graden. Van schrik kopen we een hangmat... correctie... hangnet. Nadat we een 6 tal grote spinnen en dubbel zoveel kakkerlakken in onze cabine hebben vernietigd houden we de cabine even voor gezien. De boot is nog leeg en hangen we onze hangnetjes op het topdek riant op en proberen een houding te vinden waarbij het net niet in ons vlees snijdt. Dit is het moment dat we niet helemaal meer overtuigd zijn van de juiste keus.

De boot raakt voller en voller, tot er meer dan 60 hangmatten op ons dek (ongeveer 5 bij 10 meter) hangen met Peruaantjes er in. En dan wordt het nog voller tot ongeveer 80 hangmatten (en dus 2 hangnetjes), uiteraard moeten we onze hangnetjes wat minder breed ophangen. Gelukkig zitten we op het topdek, want op het dek eronder zitten twee keer zoveel mensen op 5 bij 15 meter. Van deze enorme groep mensen zijn we letterlijk de enige toeristen aan boord en daarmee ook een soort attractie.

Uiteraard vertrekken we vier uur later dan de planning. Omdat we een beetje bang zijn voor onze cabine blijven we zolang mogelijk in onze hangnetjes liggen. Tot we besluiten dat we waarschijnlijk toch echt beter gaan slapen in onze cabine (de ironie van deze gedachte is wat lastig over te brengen maar we sliepen die nacht dus helemaal niet). Na nog een sessie insecten verwijderen, gaan we liggen. Als snel komen we erachter dat de wind nogal hard naar binnen waait en dat het 's nachts ronduit koud wordt in ons hokkie. Ook heeft de schipper 's nachts blijkbaar moeite met wakker blijven en zet daarom regelmatig de muziek snoeihard aan (onze cabine zat recht achter de schipper en we kunnen dus met of zonder oordoppen lekker meeluisteren naar zijn favoriete nummer. keer op keer op keer....).

De volgende dag is een stuk beter. We komen er achter dat de belofte dat de maaltijden inclusief zijn wordt waargemaakt. Ontbijt: rijst met kip, Lunch: rijst met kip, Avondeten... rijst met kip. Overdag zijn onze hangnetjes (met een handdoek erin tegen snijwonden) best relaxed. We kunnen zo best een leuk stukje van de Amazone zien. We zien zelfs een roze dolfijn (ja echt, die zitten hier)... of nouja alleen een stukje van zijn rug dan, maar t was er een!
De reden dat de rit 3 dagen duurt komt trouwens niet omdat de boot zo langzaam is maar omdat ie iedere kilometer bij een dorpje stopt waarbij goederen, mensen en dieren op en af geladen worden. Het zieligst zijn nog wel de varkentjes die schreeuwen alsof ze in stukken worden gescheurd (terwijl ze in de praktijk eigenlijk alleen worden geduwd). Helaas worden ze daarna wel aan een erg kort touwtje gebonden waardoor ze non-stop blijven schreeuwen... niet zo heel fijn omgevingsgeluid.

1 Harry Potterboek (in het Engels), een dozijn origami figuurtjes, tientallen sudoku's en 2 dagen verder komen we aan in Leticia... een halve dag eerder dan gepland maar ons hoor je niet zeuren.

De boottocht:
Aanrader? mwah
Spijt? nee
Nog een keer? Zeker Niet!

Omdat de douane dicht is (waarom zou je langer openblijven dan 1 uur 's middags... ?) en omdat het Peruaanse dorpje op de grens (Santa Rosa) volledig onderwater staat verblijven we een dagje illegaal in Colombia. De dag daarna besteden we vrijwel de hele dag aan het verzamelen van verschillende stempels om alles op orde te krijgen, maar uiteindelijk komt t zonder veel problemen goed.

In Leticia hebben we een veel te duur hotel (met zwembad) maar goed dat hebben we wel verdient (vinden we zelf dan). Linda vermaakt zich prima met het uitproberen van alle verschillende sapjes. Ze zijn spotgoedkoop hier en in 100 verschillende smaken: Mango, Passievrucht, Guanabana, Banaan, Lulo, Curumba, Sinaasappel... etc etc
Ruben houdt t bij passievrucht maar om toch een beetje fruitig te blijven koopt ie het leukst uitziende fruit in de supermarkt: Pitaya. Helaas ook meteen t duurste a 10 euro de kilo (de rest is ongeveer een euro de kilo).
Het is de vrucht van een cactus, t lijkt een beetje op Dragon Fruit (voor degene die dat kennen) alleen dan geel. 's Avonds wagen we de gok en eten we em op als toetje: experiment geslaagd! erg zoet en erg lekker... helaas ook erg snel op.

Na nog een dagje in het zwembad rondhangen vliegen we naar Bogota en vervolgens met de bus naar San Gil (en daar zijn we nu, we zijn weer bijna bij met verhaaltjes schrijven! :D).

The Good:
- De boottocht duurde minder lang dan gepland
- Een ervaring rijker (ook belangrijk)
- Sapjes en fruit in Colombia

The Bad:
- Beestjes in en onder de matrassen
- Te koud, te warm en te lawaaiig
- Schreeuwende varkentjes :(

@Truus: Ja, we laten uiteraard af en toe wat details weg ;)
@Henny: Er is inderdaad nogal wat tijdsverschil, het is hier 7 uur vroeger dan bij jullie.
@de rest: Hoe durven jullie de Peruaanse keuken te beledigen!!! ;-)