Eindelijk geen bergen meer!

Dag dag lieve lezertjes,

Nadat we enigszins hersteld zijn van Machu Picchu besluiten we nog een laatste activiteit te doen in Cuzco. We gaan raften. De heftigste rivier is een beetje te ver weg en te duur dus we schikken voor een raft/sauna/zip-line (ja alweer) combi.
We vertrekken 's ochtends met een minibusje met daarin, hoe kan t ook anders, twee Israëliërs (gelukkig wel twee aardige jongens) en een verzameling van andere landen. Eenmaal bij de rivier krijgen we een super hip pakje aan (de boete van de mode-politie zal 2 keer ons jaarsalaris zijn geweest). De pakjes blijken echter erg effectief tegen het koude water. Het raften loopt verder voorspoedig, en niemand valt onvrijwillig uit de boot. We stoppen onderweg nog bij grote rots waar we vanaf springen. Hier blijken onze Israëliërs helden op sokken, alle meiden springen maar deze twee ex-militairen (Israël heeft actieve dienstplicht) vinden het te eng.
Vlak voor het eind instrueert onze gids ons allemaal voor in de boot te liggen. Dit is een beetje vreemd want dit was tot nu toe niet nodig. Hij stuurt de boot een beetje naar de zijkant waarna plots de neus van de boot onderwater verdwijnt en wij collectief erbij... de grapjas.
Terug aan wal gaan we naar de "sauna". Dit is een klein hokje met een piepklein kacheltje er in. Om de temperatuur ook maar enigszins boven de buiten temperatuur te krijgen blaast Ruben zich een ongeluk in het vuur. Maar het resultaat mag er zijn na 10 minuten is het best te doen, al is het nog steeds verre van een sauna.
En dan natuurlijk het zip-linen. Het betreft hier 2 lullige kabeltjes over de rivier. Het enige uitdagende hier is dat het er levensgevaarlijk uit ziet. De kabels staan niet onder spanning en er wordt duidelijk verteld dat je je benen in moet trekken op het eind anders ros je tegen de grond aan (niet iedereen snapt deze hint wat een paar pijnlijke landingen tot gevolg heeft). Ruben berekent dat de 8 seconden die de langste kabel duurt precies genoeg is voor zijn opstekop-zonder-handen-truukje. Zelfs na deze geweldige stunt houdt nog steeds de helft van onze groep t voor gezien. We krijgen de Israëliërs nog wel zo ver dat ze beloven het de volgende dag te doen (zij deden de 2 daagse tour) en een week later krijgen we inderdaad een vage foto van de Israëliërs aan een kabel... Goed gedaan jongens!

Nu we Cuzco helemaal hebben afgerond reizen we via Lima door naar Huaraz. In Lima zitten we een dagje vast en natuurlijk lezen we ons gidsje verkeerd. In het gidsje staat iets met dolfijnen en strand en lekker eten in de buurt "El Punto". Eenmaal daar aangekomen is het strand van kiezels, kun je de dolfijnen alleen met een boot bereiken (die 's ochtends vroeg vertrekt) en plannen we het zo dat we haastig iets moeten eten in een snackbar om nog op tijd te zijn voor onze bus naar Huaraz. Los van dat is El Punto een erg knus en rustig buurtje... maar niet echt iets voor toeristen dus.

In Huaraz doen we het rustig aan, we chillen wat op het grote plein en verkennen het stadje een beetje. Er is een heeeeeel groot nadeel aan Huaraz. Alle auto chauffeurs hebben de neiging om te toeteren als ze een kruising naderen (iedere 50m dus), als iemand over steekt, bij ieder bocht, als een stoplicht op groen springt, om aandacht te trekken en soms gewoon omdat ze er zin in hebben. We hebben het geprobeerd te tellen: op een rustig kruispuntje meer dan 80 toeters per minuut... *zucht* verder wordt Ruben nog een keer ziek van t eten (gelukkig blijft t bij 1x hier), reden te meer om het een beetje rustig aan te doen. Huaraz ligt tussen twee grote bergketens (Cordillera Blanca en Cordillera Negra) en er zijn dan ook talloze meerdaagse tours richting deze ketens. We hebben geen zin in een meerdaagse tour en de enige overblijvende optie is Meer 69. Hoewel wij ook meteen zochten naar een erotische verklaring blijkt het merendeel van de meren hier genummerd en is dit toevallig nummertje 69... boring!
We rijden met een busje naar het startpunt van onze trip. Halverwege stoppen we nog even voor foto's bij een groot fel groen meer (t blijft raar die kleuren hier). Even later worden we afgezet in een prachtig groen valleitje met koetjes, watervalletjes en een snelstromend beekje in het midden. De chauffeur zegt dat als je langzaam loopt je er 3 uur over doet. Wij lopen min of meer op kop maar na 3 uur nog steeds geen meertje. Echt twijfelen aan onszelf doen we niet want de route is steil tegen de berg op en hoewel het uitzicht weer prachtig is, is de route best zwaar. Gelukkig bereiken we 10 minuten later het meertje op 4200 meter hoogte en dat maakt de klim het meteen waard. Helder azuur blauw water met sneeuwtoppen erboven (en een koe die ook omhoog is geklommen... gekke koe). We eten onze smaakloze broodjes met een klevende laag nutella terwijl we jaloers kijken naar de toeristen die een hele groentewinkel hebben meegenomen een enorme sandwich in elkaar draaien. Op de terug weg neemt Ruben een kleine omweg (20 minuten) om toch nog even de sneeuw aan te raken. Deze omweg is langs een steile rotswand die er niet heel veilig uit ziet. Daar lopende komt ie er dan ook snel achter dat het er ook niet veilig is. Behalve dat het er regent (smelt water dat naar beneden komt zetten) vallen er ook steentjes met een rotvaart naar beneden. Snel sneeuw pakken en wegwezen dus. We houden even een sneeuwbalgevecht (ieder 1 sneeuwbal) en dan vertrekken we weer.
's Avonds gaan we lekker uit eten en bestellen we een typisch Peruaans gerecht: Cuy. Cuy? ja dat ken je wel: klein, knuffelig knaagdiertje in Nederland noemen we het Cavia. Na het zien van de plaatjes gaat Linda uiteindelijk toch maar voor de lasagne. Geen slechte keus, want aan cuy zit dus praktisch geen vlees... volgende keer toch maar koei in plaats van cuy.

We reizen weer via Lima richting Iquitos. In Lima kiezen we dit keer een beter buurt uit om de dag door te brengen. Het historisch centrum. Hier zijn veel toeristen, oude gebouwen en restaurantjes. Onder het genot van wat vruchtensapjes verstrijkt deze dag dan ook een stuk prettiger dan de vorige in Lima.

Iquitos is een beetje een verhaal apart. Het is 's werelds grootste stad zonder wegen er naar toe (wij hadden dan ook het vliegtuig). Een half miljoen mensen op een eilandje in de Amazone rivier. Midden in de jungle, geen bergen, 40 graden en zeer hoge luchtvochtigheidsgraad: heerlijk. We mogen Iquitos wel, het voelt klein (is t dus ook) en je hebt overal heel mooi uitzicht op de Amazone. We bezoeken hier een dieren opvang. Met miereneters, een luipaard, verschillende soorten aapjes en papegaaien, een vlindertuin met vlinderbroedcentrum en luiaards... DIE ZIJN ZOOOOOO LIEV!!!!!! Super sloom, kauwend op een blaadje tot ie per ongeluk in slaap valt.
We zijn erbij als t luipaard te eten krijgt. Dat beest bijt dwars door botten heen... geen ruzie zoeken dus. De rondleiding bij de vlinders is ook erg interessant. Wisten jullie dat de meeste vlinders geen cocon maken (met zijde enzo)?. Ze laten als rups hun kop eraf vallen en gaan van rups tot vlinder in het lichaam van de rups. Heeeeeel interessant ;-)

The Good:
- Mooie hike naar Meer 69
- Luiaards
- de vele bijzondere vlinders
- Geen bergen meer! (vanaf Iquitos dan)

The Bad:
- Toeters in Huaraz
- Ruben weer ziek :(

Reacties:
@Ans: De route Nijmegen-Arnhem met de trein is vrij goed te doen ;-) Maar in Peru is ook alles met de bus en de trein te doen. Alleen Huaraz is wellicht niet zo interessant want daar kan je vooral hiken.
@Truus: Hoe meer reacties hoe meer plezier wij aan t schrijven beleven
@Feo: We hebben de koningshit nog niet gehoord maar, we geloven op je woord dat t een topper is :p