Meer dan 2700 universitaire traptreden

Dag lieve mensjes,
Hoewel we ondertussen natuurlijk alweer twee steden verder zijn lopen we al aardig in met de blog. Maar goed, dit verhaal speelt zich nog steeds af in de buurt van Cuzco. Na onze jungle trip hebben we weer een reünie. Onze vrienden Yonatan en Adir uit Israël (de jongens met wie we ook de trip van San Pedro naar Uyuni hebben gedaan) zijn aangekomen. Dat is maar goed ook, want we hebben voor hun een tocht naar Machu Picchu geboekt. Dit was nogal een gok omdat op het moment van boeken zij aan het hiken waren (dus onbereikbaar) en toen ze daarvan terugkwamen wij aan het junglelen waren (dus onbereikbaar). Maar alles komt goed en ze zijn erg blij met de tour die we geboekt hebben. Er zijn 3 grote tours die richting Machu Picchu gaan waarvan de leukste veruit het duurst is en bovendien 3 maanden van te voren geboekt dient te worden. Van de andere 2 kiezen we de tour die NIET 5 dagen lopen is. Uiteraard kan je ook naar Machu Picchu met de bus maar wij zijn bikkels dus wij gaan fietsen en lopen... 4 dagen lang.

Dag 1
We vertrekken met een groep die bestaat uit een Frans-Duits stelletje, 6 Israëliërs (waaronder Yonatan en Adir), een Argentijn en een Nederlands stel (wij dus). Het is een vrij aparte groep en niet iedereen klikt evengoed met iedereen. De Israëliërs spreken vooral Hebreeuws met elkaar en sluiten daardoor de rest van de groep onbedoeld buiten. De 2 Israëlische meiden die mee gaan reageren zelfs niet eens op begroetingen in andere talen (de nieuwe Israëlische jongens zijn verder eigenlijk wel relaxt als je ze alleen spreekt). De Argentijn Nico is de oudste van de groep maar heeft energie voor 10. Erg leuk, want iedere keer als het zwaar wordt helpt een jungle kreet van hem ons er weer bovenop. Het Frans-Duitse stel is ook een geval apart. Ze kamperen in het wild, en geven vrijwel geen geld uit aan wat dan ook (zelfs maaltijden delen ze met zijn tweeën). Waarom? zo hebben ze meer geld over voor alcohol, sigaretten en drugs. Niet helemaal onze keus, maar ze zijn er eerlijk over en verder eigenlijk een heel leuk gezelschap.
De eerste dag bestaat eigenlijk vooral uit downhill mountainbiken. De route gaat over de openbare weg en hoewel het uitzicht mooi is, is het mountainbiken zelf vrij saai. Toch krijgt een van de Israëlische meiden het voor elkaar om onderuit te gaan en zij zet de tocht voort met een gat in haar been.
Halverwege de middag komen we al aan bij ons eindpunt van de dag. Om de tijd te vullen kopen we een voetbal en doen we een wedstrijdje op het centrale voetbalveldje in het dorp. Linda speelt paparazzi, en hoewel Ruben erg zijn best doet komt ie overal toch net te laat aan en is zijn aandeel vooral te meten in de sfeer. Omdat er de hele tijd kinderen van de lokale bevolking mee willen doen, wisselen de teams constant wat ook niet echt helpt voor het overzicht.
Na het voetballen doen we nog een potje basketbal (Linda doet hier wel mee en wordt overladen met complimenten). Hoewel dit ons beter af gaat ligt ook hier geen carrière voor ons weggelegd.
Ons hostel is primitief (met kalkoenen, een kat en een papegaai) maar omdat iedereen doodop is slapen we prima.

Dag 2
Deze dag is zwaar. We lopen in totaal 8 uur waarvan 4 uur omhoog tegen de berg op. Regelmatig moet de groep 15 minuten wachten op de Israëlische meiden die dan zonder enige verontschuldiging nog rustig 15 minuten de tijd nemen om foto's te maken etc... Het Frans-Duitse stel kan ze wel schieten, en bij ons verliezen ze ook het beetje populariteit wat ze nog hadden. Maar goed, op de verschillende pauze punten (waar natuurlijk iemand staat die eten en drinken verkoopt) zien we verschillende diertjes (allen in gevangenschap en niet allemaal even goed verzorgd :( ) zoals papegaaien, aapjes en een Pikuro (dit is een soort dikke bever zonder staart, echt te schattig). De Pikuro zit op een blok hout en probeert daar telkens af te klimmen maar wordt dan bang van de hoogte en krabbelt weer terug. Dit vinden we een beetje zielig tot de eigenaar `em komt knuffelen waar ie zichtbaar van geniet (blijkbaar wordt deze wel goed verzorgd).
Een deel van de route gaat over het originele Inka pad. Dit is een pad wat de Inca boodschappers aflegden om belangrijke berichten rond te brengen. Dit ging in een soort estafette stijl. De boodschappers renden 5km en overhandigden de boodschap (in een soort touwtjes-met-knopen-taal) aan de volgende boodschapper. Althans voordat de Spanjaarden kwamen en vrijwel alle 25 miljoen Inca's om zeep hielpen. Dit stuk van de route is ongeveer 80 centimeter breed met aan de linkerhand een afgrond van ongeveer 60 meter diep. Dit geeft weer de nodige adrenaline om door te gaan. Als dit niet genoeg was steken we even later de rivier over een gammel kabelkarretje.
De dag eindigt in een natuurlijke warmwaterbron. Zo.. is die even welkom! Na twee uurtjes chillen in het warme water worden we naar ons hostel gebracht met de bus (we konden lopen als we wilden... maar dat wilden we niet).
Na het avondeten gaan we stappen met de groep. Hoewel we vrijwel de enige zijn in de discotheek is het toch erg gezellig. Onze Argentijn is een leraar Tango en mijn god wat kan die dansen. Ieder lichaamsdeel kan volledig onafhankelijk bewegen bij die gast. Linda doet haar best om al haar vroegere Tango skills op te halen terwijl de heren van de groep er een beetje omheen hupsen. We zouden zelfs kunnen zeggen dat van de heren (op Nico na dus) Ruben het beste kon dansen. Voor degene die niet weten hoe Ruben danst: Over het algemeen is Ruben alleen beter als de rest met beide armen en benen in het gips op de dansvloer staat.
Nico is niet de enige die deze avond kan patsen met zijn danstalent. Er staat namelijk een paal in het midden van de zaal waar Linda met souplesse een paar paaldanstrucs in laat zien. Vervolgens probeert de hele groep het na te doen wat een erg lachwekkende aangelegenheid is.

Dag 3
We staan een beetje moeilijk op maar dat is niet zo erg want het dagprogramma is zip-linen en maar een beetje lopen. De kabels zijn hier enkele honderden meters lang wat erg leuk is want dan heb je meer dan genoeg tijd voor rare posities in de lucht. Hoewel het remsysteem niet heel ingewikkeld is snapt een van de Israëlische meiden het toch echt niet en wordt herhaaldelijk gered van een dodelijke crash door de gidsen *zucht*. De laatste activiteit bij het zip-linen is een super wankel bruggetje van honderd meter lang (je bent wel gezekerd dus er kan eigenlijk niks gebeuren). Eerst mogen de meiden. Tot ergernis van iedereen doen de Israëlische meiden hier een half uur over terwijl achter ze een rij van 10 meiden ontstaat. Dan zijn de jongens. Ruben gaat als een van de eerste en het lukt em nog net voor de laatste meiden de overkant halen, om zoveel beweging in de brug te krijgen dat de lieftallige dames het evenwicht verliezen en van de brug af donderen (lang leve de zekering). Terwijl Ruben over de brug heen stuitert komen Adir en Yonatan vloekend in alle talen die ze kennen achter hem aan. Door al het schudden van de brug kost het hun de grootste moeite om de overkant te bereiken. Daar aangekomen sprinten ze achter Ruben aan de jungle in voor een zoete wraak. Helaas krijgen ze hem te pakken en na een vriendschappelijk pak rammel kunnen we weer verder met onze tour.
Na 3 uur wandelen langs een spoorweg komen we aan bij Aguas Caliente de laatste stop voor Machu Piccu. Gedurende deze wandeling hebben we het met Yonatan en Adir over de tweede wereldoorlog en de geschiedenis van Israël. Een bijzonder diep en interessant gesprek (thanks guys!).

Dag 4
We beginnen de dag nogal vroeg om 4u `s ochtends. We moeten 1787 traptreden omhoog om bij de ingang van Machu Picchu te komen. Dit is zwaar (de Israëlische meiden pakken de bus). We doen er een dik uur over. Eenmaal boven krijgen we een rondleiding in Machu Picchu. Het is een behoorlijk indrukwekkend bouwsel met tempels, huizen en akkertjes boven op een bergtop. Machu Picchu was een soort universiteit in de Inca tijd waar hogere Inca`s tijdelijk verbleven om te studeren. De `universiteit`is spontaan verlaten toen de Spanjaarden binnen vielen en de Spanjaarden hebben Machu Picchu nooit gevonden. We hebben ook een ticket voor Huayna Picchu (de berg naast Machu Picchu). 1000 treden later (vrijwel recht omhoog dit keer) zijn we boven en hebben een prachtig uitzicht over Machu Picchu en de omliggende bergketen. Na een lunch pauze gaan we richting de Zonnepoort, een wandeling van 45 minuten tegen de berg op. Hoewel het uitzicht ook hier weer adembenemend is begint de energie in ons kleine groepje (Linda, Ruben, Adir en Yonatan) merkbaar af te nemen. Dat wil zeggen, voor 3 van de 4. Ruben heeft na deze klimprestaties zoveel energie dat ie ook nog de Inca brug wil zien (20 minuten heen en ook weer terug). De rest heeft t gehad en zoekt een plekje om uit te rusten. Ruben rent naar de Inca brug, neemt foto`s (er is geen brug meer, die hebben ze kapot gemaakt toen ze weggingen) en rent weer terug. Een goede score: een klein half uur. Ruben wil vervolgens de 1787 trappen naar Aguas Caliente weer naar beneden lopen. Adir en Linda bedanken en nemen de bus. Yonatan laat zich overhalen en met zijn tweeën rennen ze de trappen af. Ongeveer 20 minuten laten staan ze beneden... dat ging een stuk vlotter dan omhoog :p.
Na het eten pakken we de trein terug naar Cuzco. We pogen nog een kaartspelletje maar omdat iedereen half in slaap valt houden we t na een paar potjes voor gezien. Om half 1 `s nachts komen we bij ons hostelleke aan. Boem op bed en slapen maar.....!

The Good:
- Reunie met Adir en Yonatan
- Het Inca pad
- Warmwaterbronnen
- Machu Picchu (ook al houden we niet zo van ruines, dit is toch wel heel indrukwekkend)

The bad:
- Een tweetal meiden van Israelische afkomst
- Spierpijn (nouja niet heel raar toch?)