WHOAAAAAP!
Blijf op de hoogte en volg Linda
19 Juni 2013 | Honduras, Utila
We begrijpen dat jullie recentelijk een paar warme dagen hebben gehad. Gefeliciteerd! :p
Maargoed we gaan dus naar Utila en met name Ruben heeft er zin in. De boot naar Utila heet de Utila Princess maar staat lokaal beter bekend als de Vomit Comet (kots komeet). Als we aanboord stappen worden er kotszakjes uitgedeeld we hebben zoiets van: ¨Ach hij is 2x zo groot als de Gitana III dus t zal wel mee vallen¨... De zee is iets wilder, we zitten binnen en al snel merken we dat de bijnaam terecht is. Terwijl de crew (4 man) non stop op en neer rent met volle en lege zakjes zien ongeveer 12 van de 35 mensen hun ontbijt terug in vloeibare vorm. Aardige score. Gelukkig blijft ons ontbijt op z´n plek en zien we het schouwspel geamuseerd aan.
Utila wordt het mekka voor duikers genoemd, het is dan ook een apart eilandje. Er is maar een dorpje wat bestaat uit ongeveer 30 duikshops en 20 restaurantjes en dan nog wat huisjes voor de locals. Aangezien de stranden hier bagger zijn is duiken (en feesten) eigenlijk het enige wat je hier kan doen. Dus dat doen we dan ook maar. Een van de duikshops weet ons te strikken en binnen 10minuten hebben we een leuk kamertje, een afspraak voor Linda´s vervolgcursus en 2 plezierduiken voor Ruben. Hier splitst ons verhaal zich op. Want hoewel Linda zich de hele week gaat bezig houden met scuba duiken is Ruben met een andere reden naar dit eilandje gekomen.
=== Lindas verhaal: Diepte, wrakken en hoepels ===
Linda heeft in oktober haar Open Water certificaat gehaald in Thailand en ze wil hier haar Advanced doen. Dat blijkt een goede keus want bij cursussen op Utila krijg je wat korting plus 2 plezierduiken. Vanwege de planning start Linda met haar plezierduiken. Haar eerste duiken gaan door een serie van grotten en ze ziet weer een kreeft van een meter. Helaas zit de scuba outfit erg irritant: de vinnen schuren, het vest is te groot en ze heeft te veel lood mee. Hoewel we bewust voor een goed georganiseerde duikschool hebben gekozen (na wat nare ervaringen in Thailand) blijken hier ook nadelen aan te zitten, het is bijna betuttelend en overal zijn regels voor. Linda komt een beetje teleurgesteld terug van haar eerste 2 duiken. Niet helemaal het gewenste resultaat van een plezierduik dus...
Gelukkig blijkt het strenge regime haar vruchten af te werpen. De dag erna (als de cursus is begonnen) heeft ze een veel prettigere instructeur, alle regels zijn al duidelijk en Linda weet nu precies welk materiaal ze mee moet nemen. De eerste cursusduik is een diepte duik op 30m. Dit is vrijwel het zelfde als een ¨gewone¨ duik op 18m behalve dan dat er geen kleur rood meer is en door de hoge druk mensen langzamer gaan denken (stikstofnarcose). Dit uit zich in een leuk spelletje waar Linda getalletjes moet aanwijzen op een kaart. Linda merkt dat dit op diepte nogal lastig is en ziet daar de lol wel van in (ook een bijwerking van de diepte trouwens), als de rest van de oefening al giechelend is afgerond zet ze een tijd neer van 30sec. Later op het land is ze 2x zo snel. De tweede duik is een navigatieduik: uitgerust met een kompas moet je bepaalde patronen zwemmen onderwater (vierkantje, driehoekje) erg lastig, en vooral boooooorrriiiing!!!
De volgende dag volgen de laatste 3 duiken van de cursus. Als eerste een wrak duik en Ruben duikt mee! We duiken naar een plek op 30m diepte en daar ligt een enorm wrak van een vrachtschip. We zwemmen door de vrachtruimte en de kabine en zien wat dikke vissen en een soort rupsen die fluffy worden als je in de buurt komt. Ruben wijst af en toe wat willekeurige plekken aan in de buurt van t schip, want hoewel hij nu meer tijd heeft om rond te kijken is hij hier al geweest... Er zijn erg veel andere duikers maar de hoeveelheid bubbels die iedereen veroorzaakt geeft een leuk effect en dit is dan ook een erg leuke duik. Dan volgt voor Linda een duik die haar controle over haar positie onderwater moet verbeteren (Ruben gaat met andere duikers naar een andere lokatie). Deze duik is eigenlijk een soort speeltuin onderwater. Er zijn verschillende opdrachten voor deze duik: zwem door hoepels zonder ze aan te raken (Alleen de laatste hoepel blijft haken en gaat mee op reis...), doodstil hangen in het water in een boedha houding (helemaal zen), opdrukken zonder handen (puur door in en uite te ademen, voor de niet-zo-krachtpatsers) en op de kop hangen een paar centimeter van de bodem (voor een andere blik op de wereld). Erg lastig maar erg leuk.
Die avond volgt de laatste duik, een nachtduik. Uiteraard is het nu donker, dus er gaan zaklampjes mee. Linda ziet een reusachtige rog en een dikke sterrenkijker (soort vis die in het zand ligt en omhoog kijkt naar prooi). Helaas zijn alle vissen nog steeds wakker maar er is nog een leukigheidje als het donker is. Op gegeven moment worden alle zaklampjes uit gedaan en begint de instructeur als een malle te bewegen. Door de snelle bewegingen licht het plankton op en duizenden minilichtjes (t lijken vuurvliegjes) lichten op rond de duikers. Weer een erg leuke duik. Uiteraard is Linda een ijverig studentje en de theorie, hoewel behoorlijk langdradig, is dan ook geen probleem: geslaagd met een pluim, Linda heeft haar advanced!
=== Rubens Verhaal: Echte mannen ademen niet (onderwater) ===
Ruben heeft zijn advanced in oktober gehaald en doet dan ook niet mee met Lindas cursus. Na heftig googlen heeft ie namelijk iets gevonden wat ie al jaren op zijn todo-lijstje had staan: freediven (duiken zonder luchttank, dus alleen met adem inhouden). Op het eiland met 30 duikshops is welgeteld een enkele freedive instructeur genaamd Mark. Mark komt uit Texas dus iedereen noemt hem Tex.
De cursus begint met wat theorie over ademhalingstechnieken en over de effecten van hoge druk, zuurstof en koolstofdioxide op het menselijk lichaam. De volgende dag gaan we met een groepje van 4 man de zee op. Er worden 2 boeien uitgegooid en er wordt een lijn naar beneden gelaten tot de bodem op 12 meter.
We oefenen verschillende disciplines zoals: met behulp van de lijn naar beneden en naar boven, met behulp van enkel je vinnen (die dingen aan je voeten dus) of zonder enige vorm van hulp (een soort schoolslag dus maar dan verticaal).
De meiden uit de groep hebben er een beetje moeite mee met name het klaren (je oren laten ploppen zodat je trommelvlies niet breekt onder de dieptedruk) is wat lastiger zonder scuba uitrusting. Iedereen blijft bij de eerste discipline en doet zijn best om bij de bodem te komen. Ruben die al wat langer zijn best doet in zwembaden en dergelijken heeft er minder moeite mee en houdt het interessant door zonder vinnen naar beneden te zwemmen en 30 tellen op de bodem te blijven liggen. Tex duikt met iedereen mee als safety. Hij vindt het duidelijk leuk om een goede leerling te hebben maar wijst Ruben wel terecht als ie zonder aankondiging en safety naar beneden zwemt, ¨dat is gevaarlijk en dat doen we dus niet¨... ok ok...
De volgende dag weer wat theorie en de limiet is verlegd naar 24 meter. De dag daarna wordt de limiet weer verruimd omdat dit buiten de cursus valt krijgt Ruben eindelijk geen restricties meer en mag ie tot de bodem bij t wrak: 30m.
Dit is een stuk dieper dan ie gewend is en een aantal vreemde effecten maken het moeilijker dan het lijkt. Om te beginnen is een thermocline op 20m diepte hier wordt het water ineens heel koud. Klaren wordt ook steeds moeilijker op diepte omdat je longen samengeperst worden werkt niet iedere techniek meer. Voorbij de 25m wordt je buik dermate ingedrukt dat je lichaam hier op reageert en begint terug te duwen dit resulteert in het gevoel alsof je bent vergeten adem te halen voordat je naar beneden ging (gelukkig neemt dit af na een paar duiken). Als laatste is er nog zoiets als ¨vrije val¨, door de druk worden je longen zo klein dat ze je geen drijfvermogen meer geven en voorbij de 20m val je dan ook als een baksteen naar beneden (handig als je naar beneden wil, maar nogal eng als je terug wil).
Ieder effect is nieuw voor Ruben en ieder nieuw effect breekt de concentratie en laat Ruben omdraaien richting het oppervlak. Er komt behoorlijk wat techniek bij kijken maar het allerbelangrijkste is kalm blijven... paniek verbruikt zuurstof en het enige wat telt is efficientie, niet snelheid. Na een paar pogingen haalt ie de bodem met behulp van de lijn (dit is weer nieuw dus geen concentratie meer :p), hij zwaait even naar de vele scubaduikers werpt een blik op het wrak en dan weer omhoog. Een paar pogingen later lukt het met vinnen, als dat op gegeven moment makkelijker gaat probeert ie het zonder. Dan heeft iedereen er genoeg van en moet Ruben helaas stoppen met proberen. Persoonlijke records: met lijn 30m, met vinnen 30m, zonder hulp 25m.
Terwijl Linda sputterend een relax dagje opneemt voegt Ruben een extra dag toe aan de cursus (hierdoor kunnen we geen bounty eilandje meer bezoeken :( ). Vandaag ligt de focus op iets simpels: je adem inhouden. Weer een hoop theorie dan een poging op het droge 3 minuten en 44 seconden (persoonlijk record). Dan een poging in het water 4:53 (weer een record! en zonder tekenen van zuurstoftekort). Er is een masterstudente mee. Ze heeft een ijzeren geest maar haar lichaam is het niet eens met haar poging voor 5 minuten. Op precies 5 minuten krijgt ze een blackout, Tex pakt haar gezicht meteen routinematig uit het water (daarom mag je dus niet alleen duiken) en hoewel het er een beetje eng uitziet is ze 15 seconden later weer helemaal de oude en kan ze precies vertellen hoe ze het ervaarde. Of dit het doorzettingsvermogen een beetje brak of omdat Ruben al blij genoeg was met zijn nieuwe record maar ondanks Tex´aanmoedingen ¨kom op joh, je hebt 5:30 in je!¨ maar de wilskracht is er niet meer en het blijft bij 4:53.
Zaten we al in de buurt van de wereldrecords??? mwoah... met lijn 121m, met vinnen 126m, zonder hulp 101m, adem inhouden 11m35s... dan zijn er nog andere disciplines waaronder eentje waarbij alle soorten hulp zijn toegestaan (behalve ademen dus) t record daar is 214m diep!
Voor diegene die niet weten wat voor waterrat Ruben is, het gevoel wat ie heeft tijdens deze duiken (en iegenlijk nu nog steeds) laat zich het best beschrijven als WOOOOOOOOOOOOOOHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!
Nou voordat iedereen denkt dat Ruben suicidiaal is geworden. Freediven omvat veel theorie en techniek en is, mits goed uitgevoerd, niet gevaarlijk (blackouts op diepte zijn door de druk vrijwel niet mogelijk). Bovendien is Ruben veel te trots op de inhoud van zijn hersenpan om die echt in gevaar te brengen. Hij gaat dan ook voor de 0 blackouts in zijn freedive carierre. Dan maar geen wereldrecord :)
==========================================
Ondertussen is iedereen de titel van dit verhaaltje alweer vergeten natuurlijk. Nu je hem weer hebt opgezocht zie je het verband met dit verhaaltje natuurlijk niet. Nou dat zit dus zo. Op Utila zijn walvishaaien nogal hip. Ze komen relatief veel voor en bijna ieder restaurantje of duikshop heeft er een in zijn logo. Helaas hebben we er geen in het echt gezien maar we zijn er toch fan van. Hoe kan t ook anders met de grootste vis op aarde (12m) en die bovendien nog zeer vriendelijk is ook. Als een walvishaai eet doet ie zijn bek wagenwijd open (hier past een mens makkelijk naar binnen) en dan zwemt ie een beetje rond totdat ie genoeg plankton (of vis) heeft verzameld en dan gaat de laadklep weer dicht. Stel nou dat:
1) Een walvishaai longen had
2) Een walvishaai stembanden had
3) Hij zijn bek op dezelfde manier opendeed om geluid te produceren
Dan zou het geluid wat ie produceerde zo klinken: WHOAAAAAP!
Gedurende ons verblijf op Utila liepen we constant langs schilderijen of logo´s van walvis haaien en iedere keer als we een zagen: WHOAAAAAP!
De volgende keer: Maya´s (of althans wat ze hebben achtergelaten)
The Good:
- Zelf niet kotsen op de Vomit Comet
- Weer een stapje dichter bij reddingsduiker (Linda)
- Freediven WOOOOOOHOOOOOO!! (Ruben)
- Verder bijkomen in ons ontspannen hostelletje
- Conchy gedraagt zich nog steeds
The Bad:
- Lunch: Vette burgers met friet, Avondeten: Vette burgers met friet
- Nog steeds geen bruine boterhammen met kaas
- Weinig plezier tijdens Lindas plezierduik
@iedereen die heeft geraden: jullie zaten in de buurt (*kuch*), maar helaas de flatscreen tv houden we zelf!
@carola: ze zijn t vliegveld aan het uitbouwen voor vluchten vanuit Miami, maar op dit moment kan je niet direct vliegen op de Corn Islands
-
19 Juni 2013 - 07:03
Freek:
Vet dat duiken zonder lucht!! -
19 Juni 2013 - 10:58
Feodor:
Stoer hoor broer! :) straks houd je niks meer van je bucket list over! Maar bij free diven waarom heb je dan nog steeds een snorkel op je kop?
Snel skypen! Groetjes! -
19 Juni 2013 - 11:45
Valentijn:
Die walvishaai verschilt niet veel van Ruben wanneer die eet als ik het zo hoor: WHOAAAAAP! -
19 Juni 2013 - 14:43
Laura:
Hihi rekensommetjes op 30 meter diepte is ook om van te giebelen!
13 - 5 = ? Uuuhm hihi 6...hmm niet goed ? hihi 7 dan ;) -
20 Juni 2013 - 14:08
Liesbeth:
He Lefgozer,
Je bent een echte Van Noorden!!( de broers van mijn moeder)
Nu moet je nog zelf een kano bouwen en de hele Maas-route roeien.. Dan is het beeld compleet.
Nou echte man, ik ben blij dat je nog ademt ... enne is een duikschool oprichten op een of ander bounty-eiland niet een goede levensbestemming?.liefs mama -
20 Juni 2013 - 20:54
An:
Wat een leuke verhalen steeds weer! Lijkt me doodeng dat duiken zonder te ademen! Kus en veel plezier nog :) -
22 Juni 2013 - 15:12
Jo En Karin:
hallo Ruli, weer 3 prachtige verhalen, we kijken er steeds naar uit om ze te lezen. leuke dingen allemaal.
Ruben, het is jammer dat je bij de maas zwemtocht nog niet terug bent anders kon je die helemaal onder water doen. pas goed op elkaar en doe geen dingen die ik ook niet zou doen.
groetjes Jo en Karin -
27 Juni 2013 - 14:07
Emi:
Halloholabonjour!!
Het is mij, zelf even er tussen uit geweest voor een iets minder, maar ook best heel leuke, trip naar Noord-Spanje/Pyreneeën/Frankrijk. Vandaar de radiostilte van mijn kant. Maar aangezien het vandaag natuurlijk een HEUL speciale dag is, leek me dat het uitgelezen moment om weer even bij te lezen, de foto's te bekijken en wat te laten horen.
Dus allereerst: GEFELI RUBI! Hoop dat je het fijn met een gekraakte kokosnoot op een zonnig strand aan het vieren bent. Of in lotushouding op de bodem van de zee. Of mountainbikend op een paadje van 20 cm breed. Whatever gets your game going ;-)
Anyway, ik ben dus weer helemaal bij met alle verhalen en de foto's en wat klinkt dat allemaal cool en stoer en vet! Het wereldrecord adem inhouden mogen jullie dan niet gebroken hebben, maar volgens mij staat jullie naam straks wel in het Guinness Book of Records onder het kopje 'Met zoveel mogelijk vervoersmiddelen door Zuid-Amerika heen' ;-)
Zelfs ik, met een notoire diepzee-angst, krijg zin om te gaan leren duiken als ik de verhalen lees en de foto's zie. Alleen bij het verhaal van jullie 3 daagse tocht over de zee in een stinkend hutje vol met insecten was ik weer even heel blij met mijn leven hier achter een bureau met een bakkie vieze automaat koffie. Maar die blijdschap was natuurlijk zo weer voorbij toen ik was aangekomen bij de bounty strand, het hiken, het zipfilen (sorry, kantoorhumor) en alle leuke lieve beestjes die jullie al gezien hebben.
Wij hebben het moeten doen met twee reuzenbergmarmotten in de Pyreneeën. Ook leuk. Echt.
Graag tot het volgende verhaal! Knuf voor jullie allebei
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley